Хоку (haiku)

przez | 14 listopada, 2022

Cenię w wierszach estetykę, rym, rytm. Lubię gry słowne. Doceniam metafory. Najbardziej jednak liczy się dla mnie sens, uchwycenie w krótkich frazach pełni obrazu. Niezwykłe są pod tym względem takie formy, jak haiku. Stawiając pewne ramy, wymuszają, by w sylabach 5-7-5 zmieścić całą historię. Są jak zdjęcie – uchwyceniem momentu.

Te wiersze powstały, gdy byłam w liceum. Gdy do nich wracam, przyznam nieskromnie, że siebie podziwiam. Służyła mi ta forma…


У цёмную ноч
Плача закінуты звон.
Душа смуткуе.


Шэрыя хмары
Раптоўны прамень прабіў:
Абудзіў птушак.


Смерць – адно слова,
А як прыйдзе – не зможаш
Сказаць нічога.


Бачу вясёлку
І хачу стаць у яе:
Змяніць свой колер.


Зорнае неба.
Ціха падае знічка:
Цяпер зорак менш.


Грыміць гром. Бачу:
Маланка зрабіла цуд –
Дзень і ноч разам.


Круг каруселі.
Па ім імчацца коні:
Мараць пра волю.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.